Nacerán frores

Lostregos,
No ceo cuberto,
Mensaxes de deuses,
Contando historias de tierras lexanas.
Contando de cando choveron bágoas
No mar,
De cando hoveron gotas de sangue,
Sudor,
E novamente bágoas.
Choveron
De súpeto, sobre nós,
todas as loitas non gañadas,
E as non loitadas,
que tamén choveron,
mollaronnos todavía máis.
Mollaron as nosas terras
E creceron flores.
Mollaronon os nosos pes.
Mollou as nosas raíces
a saliva das linguas
que falan a nosa.
E de súpeto
erguimonos entre os lostregos,
erguimonos baixo a choiva,
Con frores nos beizos,
con frores nas mans.
Coa fronte alta,
para decir que somos
o que sempre quixemos ser,
e somos nosos.
Somos, o pobo das meigas que arderon no lume.
 E nos das cinzas renacemos.
Que das nosas cinzas, nacerán frores.